U FOKUSU
Srboljub Nikić (1971) ovdašnoj strip javnosti predstavio se prošle godine grafičkim romanom „Žig petokrake“. Reč je o prijatnom iznenađenju, tim većem što dolazi van uobičajenih centara strip produkcije (demetropolizacija stripa bitna je, kasnije potisnuta, tekovina alternativnog stripa 1990-tih). Kako zapaža recenzent Zoran Stefanović, ovo delo korespondira, sa delovanjem beogradske strip grupe „Kosmoplovci“ i radovima članova „Vršačkog strip pokreta“ Danila Milošava Wostoka i Borislava Grabovića Grabowskog, te sa iskustvima neoavangardnog pokreta Signalizam, kako po samom duhu tako i vizuelnim izražajnim sredstvima i tehnikama. „Žig petokrake“ je nekonvencionalna, razbarušena pripovest koja spaja naučnu fantastiku, društvenu satiru odnosno fantazmagorijske odmake od realnosti iscrtane „primitivnim“ slikama na tragu andergraund iskustava dokazujući da alternativni/„andergraund“/autorski strip i dalje nudi talentovanim autorima široke prostore za izražavanje koji podrazumevaju i ambicioznije radove; otuda je vidno posustajanje domaćeg andergraunda pre pitanje smene autorskih generacija nego prevaziđene forme jer alternativa nikad ne može zastareti.
Srboljub Nikić (1971) ovdašnoj strip javnosti predstavio se prošle godine grafičkim romanom „Žig petokrake“. Reč je o prijatnom iznenađenju, tim većem što dolazi van uobičajenih centara strip produkcije (demetropolizacija stripa bitna je, kasnije potisnuta, tekovina alternativnog stripa 1990-tih). Kako zapaža recenzent Zoran Stefanović, ovo delo korespondira, sa delovanjem beogradske strip grupe „Kosmoplovci“ i radovima članova „Vršačkog strip pokreta“ Danila Milošava Wostoka i Borislava Grabovića Grabowskog, te sa iskustvima neoavangardnog pokreta Signalizam, kako po samom duhu tako i vizuelnim izražajnim sredstvima i tehnikama. „Žig petokrake“ je nekonvencionalna, razbarušena pripovest koja spaja naučnu fantastiku, društvenu satiru odnosno fantazmagorijske odmake od realnosti iscrtane „primitivnim“ slikama na tragu andergraund iskustava dokazujući da alternativni/„andergraund“/autorski strip i dalje nudi talentovanim autorima široke prostore za izražavanje koji podrazumevaju i ambicioznije radove; otuda je vidno posustajanje domaćeg andergraunda pre pitanje smene autorskih generacija nego prevaziđene forme jer alternativa nikad ne može zastareti.
Novi Nikićev grafički roman „Srce
nije meso“ već svojom pojavom pobuđuje interes znatiželjnog čitaoca koga
ponajpre intrigira da li je stvaralac ostao dosledan sebi ili je promenio tabor
i prešao u „mejnstrim“ strip. Otuda
odmah konstatujemo da je novo Nikićevo
delo na tragu prethodnog, odnosno da ostaje verno poetici sa kojom je započeo
svoju strip avanturu; ovo, naravno, ne znači da početne pozicije nisu
nadograđene jer Nikić vidno napreduje
u svim elementina svog dela.
REČ KRITIKE
„Srce nije meso“ na stotinjak stranica
nudi višeslojnu, zgusnutu priču koja se, nominalno, dešava u budućnosti ali se
vezuje i za skorašnju, ratnu prošlost ovih prostora. Muzička zvezda u usponu
doživljava veliku ljubav ali i tragediju, ubistvo usvojenog deteta-igračke u
anarhističkom atentatu i raspad emotivne veze; potom će mlada žena bizarnu
utehu naći u naručju robota Petka iz
koga će je otrgnuti bolest koju može izlečiti samo presađivanje srca. Oporavak
na Jupiterovom satelitu Evropa doneće novu ljubavnog partnera
(koji je, u stvari, stari) ali i neobične snove u kojima se preživljava život
nevoljnog donatora srca. Veštačka trudnoća i rađanje deteta-klona donatora srca
početak su propast dotadašnjeg ustrojstva sveta. Osnovna se priča dodatno
usložnjava pobočnim događajima odnosno umetnutim višeznačnim celinama -
stripom, holografskom operom, snovima... Buduća istorija, mada izgleda sjajna i
odmaknuta od prošlih dana nije ni savršena ni oslobođena mračnog nasleđa koje
se povremeno probija do površine društvene realnosti. Autor nenametljivo ali
ustrajno pominje kako dileme i kolebanja mlade žene tako i krta, problematična
mesta u ustrojstvu novog doba; ti tamni valeri u osnovu su zalog ubedljivosti
čitavog dešavanja.
Crtežu
rudimentarnih linija, koje ne poštuju nijedno klasično crtačko pravilo, od
perspektiva i proporcija do senčenja, u ovom delu je usložnjena uloga. Autor ne
samo da izdvojene celine crta drugačije od dešavanja u osnovnoj priči već
povremeno „primitivni crtež“ izdiže
na ravan namernog i vrlo efektnog manirističkog poigravanja kako u kompoziciji
kvadrata tako i tabli, što svedoči o bogatstvu i razvoju njegovog
nesvakidašnjeg talenta.
(„Dnevnik“,
2015)