Pesnički prvenac Milutina Savića (1949), kako to i sam naslov nagoveštava, okrenut je jednoj od trajnih tema poezije – zavičaju, tom magičnom prostoru u kome je čovek zakoračio u svet, počeo da ga otkriva i koji trajno određuje njegovu ličnost i sudbinu.
            „Vršački putevi“, prvi ciklus ove zbirke, uvodi čitaoca u grad pod brdom i kulom, među drvorede i ulice, popodnevne tišine i urlike košave. Svaka od pesama vinjeta je sa motivom prepoznatljivih kuća i trgova, gradskih četvrti. Na ovaj fizički lik stvari Savić dodaje i posebni emotivni naboj, stanje, jer zavičaj je više od pukog zbira arhitektura, on podrazumeva i otkrivanje sopstvene ličnosti, odrastanje i razvoj. Geografski i mentalni prostori neraskidivo srastaju u celinu jedinstvenu za svaku jedinku.
            U nekolikim pesmama autor slike zavičaja vezuje sa iskustvima ljubavi, još jednim velikim pesničkim iskušenjem. Rastanci, odlasci, svest o gubitku, sećanje na radost, boje stihove setom i melanholijom koje transformišu pejzaž, mute ga, kao što ga dečiji smeh u zimskim danima čini vedrijim.
            „Vetar se rađa“, drugi segment zbirke, šetnja je kroz sela oko Vršca odnosno neke geografske kote i kroz nju se uspostavlja gotovo mističko izjednačavanje sa prirodom u kome se pojedinačne muke, bol i nedoumice brišu pred večnim smenama godišnjih doba, putevima vetrova, kamenom, vodom...
            Savićeva poezija pokušaj je da se dosegne i u reči pretopi tanana veza pojedinca sa svetom koji ga okružuje i prožima.
(1996)

0 komentara:

Постави коментар

top