Pesnički prvenac Milutina Savića
(1949), kako to i sam naslov nagoveštava, okrenut je jednoj od trajnih tema
poezije – zavičaju, tom magičnom prostoru u kome je čovek zakoračio u svet, počeo
da ga otkriva i koji trajno određuje njegovu ličnost i sudbinu.
„Vršački putevi“, prvi ciklus ove zbirke, uvodi čitaoca u grad pod
brdom i kulom, među drvorede i ulice, popodnevne tišine i urlike košave. Svaka
od pesama vinjeta je sa motivom prepoznatljivih kuća i trgova, gradskih
četvrti. Na ovaj fizički lik stvari Savić
dodaje i posebni emotivni naboj, stanje, jer zavičaj je više od pukog zbira
arhitektura, on podrazumeva i otkrivanje sopstvene ličnosti, odrastanje i
razvoj. Geografski i mentalni prostori neraskidivo srastaju u celinu
jedinstvenu za svaku jedinku.
U nekolikim pesmama
autor slike zavičaja vezuje sa iskustvima ljubavi, još jednim velikim pesničkim
iskušenjem. Rastanci, odlasci, svest o gubitku, sećanje na radost, boje stihove
setom i melanholijom koje transformišu pejzaž, mute ga, kao što ga dečiji smeh
u zimskim danima čini vedrijim.
„Vetar se rađa“, drugi segment zbirke, šetnja je kroz sela oko Vršca odnosno neke geografske kote i
kroz nju se uspostavlja gotovo mističko izjednačavanje sa prirodom u kome se
pojedinačne muke, bol i nedoumice brišu pred večnim smenama godišnjih doba,
putevima vetrova, kamenom, vodom...
Savićeva poezija pokušaj je da se dosegne i u reči pretopi tanana
veza pojedinca sa svetom koji ga okružuje i prožima.
(1996)
0 komentara:
Постави коментар